Замечательное свойство имеют некоторые люди - притягивать и обвораживать. Ими начинаешь увлекаться, читать без остановки их блоги и интервью. Уже не просто пробегаешься глазами по заголовкам очередных статей и постов, а по-настоящему вчитываешься в каждое слово, взвешиваешь его, даешь ему свою собственную оценку, наделяешь новым смыслом ( Read more... )

У маім савецкім дзяцінстве шмат што рабілася ня толькі на паперы, але й з паперы. Асабліва з газэтнай. Ва ўмовах пэрманэнтнага дэфіцыту “тавараў народнага спажываньня” друкаванае СМІ выратоўваў незацейлівага савецкага спажыўца. Газэтамі абклейвалі шчыліны ў вокнах, перасьцілалі паліцы ў шафах, у іх закручвалі “сабойкі” і нават (о, Божа) падціраліся ( Read more... )

Суседзкі певень упадабаў бабуліных курэй. Ды пасапраўднаму. Варта толькі маёй бабці падысьці да хлява, каб выпусьціць сваіх гадаванак на сонейка, певень стрымгалоў нясецца да дзьвярэй і нецярпліва чакае сваіх палюбоўніцаў. За гэтым назіраць безь зьдзіўленьня і ўсьмешкі немагчыма. Такое яно ўсясільнае сапраўднае каханьне.

Сёньня зь сяброўкай Вэранікай парушылі заплянаваны прагляд новага Гары Потэра і пайшлі ў парк папіць “Лідзкага квасу”. А год назад у гэтым самым парку мы глушылі маё чарговае гора - нечакана абарваны раман. Глушылі “Савецкім шампанскім” і моклі пад дажджом. А сёньня чыстае неба, поўня і нават на нашых вачах ўпала адна зорка.

Каго яшчэ ня ўразіў Канец словаў? Адразу хачу сказаць, што не належу да закамплексаванай і зашоранай часткі грамадзтва, якая ў сваіх водгуках на аголеныя азадкі літаратараў кажа "фэ". Бо гэтая частка забываецца на галоўнае: мастак мае права на ўсё, на тое ён і мастак. А ня ўразіў мяне каляндар толькі па адной прычыне. Няма пакуль у беларускім ( Read more... )

Люблю курыныя яйкі. Сырыя, вараныя ўкрутую і ўсьмятку, смажаныя, разбоўтаныя на патэльні. Але ж так было не заўжды. У дзіцячым садку я ненавідзеў амлет. Але таўстушцы-нянечцы ніколі не даводзілася выкідаць прадукт у вядро, бо мой сябра Алег заўжды дапамагаў мне з амлетам. Магчыма таму да сёньня мы з Алегам - не разьлей вада.

Першы гаджэт, які зьявіўся ў мяне была электронная перасоўная гульня, распрацаваная яшчэ савецкай забаўляльнай індустрыяй. Уяўляла яна зь сябе невялікі простакутнік з экранам пасярэдзіне і ўсяго чатырма кнопкамі. Галоўным героем цацкі быў воўк, змаляваны з мульціка “Ну, пачакай!” Воўк мітусіўся паміж курамі, што шалёна несьліся, і лавіў у кошык ( Read more... )

Зрэдку я бываю сэнтымэнтальным. Сёньня вось такі дзень, і я ўспамінаю свой двор. Я вельмі люблю яго. Тут прайшлі мае школьныя гады з маімі вясёлымі сябрамі. У нас была шумная кампанія. Мы адрываліся так, як ніколі не адарвуцца сёньняшнія малалеткі з сваімі бясконцымі фінансавымі прэтэнзіямі да жыцьця. Ірваныя джынсы, курткі з нашыўкамі Slayer, ( Read more... )

Пару дзён таму размаўляў з адным вядомым палітыкам пра worvikа. Кажу: не разумею я гэтага Ўладзімера Мацкевіча. А суразмоўца мне: “Ты не разумееш Мацкевіча, бо ты - не гуманітарый. А вось калі б ты быў гуманітарыем… усё адно не зразумеў бы, бо гэта нерэальна” ))))

У нядзелю не выходзіў з дому і не вылазіў з ложку. Затое паглядзеў "Мільянэра з трушчобаў" і "Цудоўную гісторыю Бэнжаміна Батана". Ведаеце, я люблю такое кіно. Яно прымушае радавацца і плакаць, сумаваць і сьмяяцца, чакаць нечаканага і атрымліваць асалоду ад кожнай хвіліны. Гэтае амэрыканскае кіно і пра нас таксама. Ды не таму, што як сьпявае ( Read more... )